Natuursteentje Wat als Pasen meer is dan chocolade-eitjes en vrije dagen?
Het is bijna Pasen. Misschien denk je vooral aan een paar extra dagen vrij, uitgebreid brunchen met familie, en het jaarlijkse paaseieren zoeken met de kinderen (of stiekem zelf). Misschien scroll je door de paasaanbiedingen en vraag je je af of je dit jaar toch een keer echt een paasstol moet bakken.
Maar wat als Pasen je ook iets anders wil geven?
Een klein duwtje, een uitnodiging, een fluistering.
Pasen is namelijk meer dan een religieuze feestdag of een goed excuus voor veel te veel chocolade (al zijn die paaseitjes natuurlijk heerlijk). Het is het feest van transformatie. Van donker naar licht. Van het oude naar het nieuwe. Een soort lente voor je ziel.
En nee, dit hoeft niet groots of zwaar te zijn. Je hoeft geen diepzinnige retraite te boeken of een spirituele detox in te plannen.
Misschien begint het juist heel klein. Met een vraag of met een gevoel.
Wat mag jij achter je laten?
Pasen gaat spiritueel gezien over het sterven van dat wat jou niet langer dient. En nee, dat klinkt niet bepaald gezellig, maar hoe bevrijdend kan dat zijn?
Want laten we eerlijk zijn: we slepen soms zoveel mee. Oude overtuigingen (“ik moet altijd sterk zijn”), vastgeroeste patronen (“als ik niet ren, gebeurt er niets”), beschermlagen (“ik laat me maar niet te veel zien, dan kan ik ook niet gekwetst worden”).
Wat als je dat nu eens zou mogen loslaten? Niet omdat iemand zegt dat het moet. Maar omdat iets in jou voelt dat het tijd is, dat jij er klaar voor bent.
Alsof er een soort innerlijke lente aanbreekt. Je winterjas, die ooit fijn en veilig voelde, is ineens veel te warm geworden. Hij knelt, je kunt er niet meer vrij in bewegen. Tijd om ’m uit te trekken.
Wat ligt daaronder te wachten?
Misschien voel je het al een tijdje. Iets dat zachtjes op de achtergrond meeloopt. Een verlangen of een stemmetje dat al vaker iets wilde zeggen, maar dat je steeds wegduwde.
Je hebt er geen tijd voor, het komt niet uit, wie zit daar nou op te wachten?
Maar juist nu, in deze overgangstijd van donker naar licht, krijgt dat stemmetje een beetje meer ruimte. Het komt wat dichterbij. En als je even stil bent, hoor je misschien wat het fluistert.
“Ik wil schrijven.”
“Ik wil meer spelen.”
“Ik wil mezelf niet meer kleiner maken.”
“Ik wil eindelijk dát gesprek voeren.”
“Ik wil weer vertrouwen.”
Wat het ook is, het is van jou en het wil geboren worden.
Pasen als poort
Dus nee, Pasen is niet het einde. Het is een poort. Een uitnodiging om los te laten wat niet meer klopt, en ruimte te maken voor wat al lang op je wacht.
Misschien wil je dit weekend gewoon lekker niets. Gewoon genieten van je vrije dagen, zonder al te veel diepzinnigheid, dat mag!
Maar als er ergens iets in jou is dat zachtjes “ja” zegt, voel je dan vrij om ernaar te luisteren.
Misschien is dit wel het moment om iets kleins los te laten of iets nieuws toe te laten.
Want wat als Pasen je even laat stilstaan, niet om terug te kijken met spijt, maar om vooruit te kijken met nieuwsgierigheid?
Wat als je dit jaar niet alleen eieren verstopt, maar ook een zaadje plant?
Iets dat in de komende tijd mag groeien, in jouw tempo en op jouw manier.
Fijne Pasen. En wie weet… een klein beetje wedergeboorte ook.